Sozinha fixen unha viaxe nocturna.
Pechei os olhos cansa e botei a correr. Os meus pés batían forte no chan . A chuvia empapábame a cara, o pelo, a roupa. Corrín por unha estrada valeira no medio da escuridade, o único perceptíbel era ese cheiro ó chapapote recen mollado.
Ó final do camiño estabas ti, olhándome, cos pes secos e os teus olhos curiosos ben abertos. Pensando que facer, abrir a porta, que te mantén a cuberto, para deixarme entrar ou pechala tras de ti e saír ó meu encontro. Pasinho a pasinho pero deixasme sozinha.
7 comentarios:
Sempre me resulta agradable percibir como non son eu só o que, ás veces, fai viaxes nocturnas cos ollos pechados. E todo elo sen axudas do mencía nin de vapores alucinóxenos...
Gustoume o que escribiches. Puntopelota!
a mín tamén me gustou, eu ás veces axúdome dunhas estreliñas galiza, pero tamén viaxo sen necesidade de nada, ¿qué terá a noite?
Biquiños rapaza
juas, perdeuse o meu comentario anterior, últimamente estanme a pasar cousas raras malas no mundo virtual.....
decía que eu tamén fago viaxes nocturnas, anque as veces me axudo dunhas estreliñas galiza jijiji
Biquiños rapariga!!!
Pois a min tamén me gustou o que escribiches...
Parabén Vintxu!
Un bicazo.
AMOR DE TARDE
Es una lástima que no estés conmigo
cuando miro el reloj y son las cuatro
y acabo la planilla y pienso diez minutos
y estiro las piernas como todas las tardes
y hago así con los hombros para aflojar la espalda
y me doblo los dedos y les saco mentiras.
Es una lástima que no estés conmigo
cuando miro el reloj y son las cinco
y soy una manija que calcula intereses
o dos manos que saltan sobre cuarenta teclas
o un oído que escucha como ladra el teléfono
o un tipo que hace números y les saca verdades.
Es una lástima que no estés conmigo
cuando miro el reloj y son las seis.
Podrías acercarte de sorpresa
y decirme "¿Qué tal?" y quedaríamos
yo con la mancha roja de tus labios
tú con el tizne azul de mi carbónico.
Benedetti
Chousa: Grazas...é unha ledicia comprobar que aínda queda algún que outro sonhador nocturno. Boa viaxe!
Maruxinha biquinhos pra ti e pra Bolboreteira tamén.
Benedetti grazas por voltar da escuridade da túa noite pra adicarme unhas verbas tan fermosas. Nunca debiches marchar.
Non tódalas estradas chegan ao mar ;-)
Bicos.
Antón.
Publicar un comentario