Por fin bautizaron este ruxe ruxe que soplaba en Galiza. Chamarono Klaus.
Este temporal deixounos árbores caidas, tellados voadores, cortes de luz e moitas outras latosidades... pero no medio do monte, debaixo duns ramallos, atopei estes paraugas de sapo, como lles chama o meu avó, destemidos da tormenta e do vento.
8 comentarios:
Así que ahí é donde se abrigan os sapos? Non cho sabía, pero mesmo parecen paraugas chineses. Sonche ben fermosos.
Paraugas vai ser o que vamos ter que usar neste mes cando empecen estes políticos todos a vocear, e sobre todo algún máis que outros. Pero as opinións, cada un ten a súa, péselle o bar que lle pese.
Unha aperta
Eu, dende que lle puxeron nome, xa me sinto moito mellor.
O certo é que polo Centro Xeográfico, ainda que se fixo notar e zoou de carallo, visto o que aconteceu en gran parte do país...non podemos queixarnos.
como som pequeninhos klaus nem se fixou neles...
beijos
(encantam-me o que contas dos teus pequenos... muito me ri com o do teu afilhado)
Moitas grazas polos parabéns. Igualmente para ti. Bicos
Escoitas? creo que hai un grilo preto dos "paraugas" ;-)
Un saúdo.
Antón.
Un nome ben poético para eses cogumelos.
Agora toca recollerse do novo temporal.
Encantoume o texto que escribiches de Sabela, Antía. Moi bonito.
Unha aperta!
qué lonxe parece!
(estou polo blog, dando unha voltiña)
hai moitas cousiñas no pasado ¿non si?
Publicar un comentario