03 febrero, 2010

A fotógrafa

Julia Margaret Cameron estame apaixonando.
Naceu en Calcuta, converteuse en fotógrafa ós cincuenta anos de idade. Tiña un carácter forte e persuasivo, era unha sedutora nata.
Foi moi polémica. O propio Lewis Carroll (Alicia no país das marabillas) criticouna ó principio, pero acabou adorándoa cando veu os seus retratos cheos de enerxía.
Experimentaba ca súa cámara o comportamento dos seus amigos que en moitas ocasións posaban para ela. Repetía as tomas unha e outra vez hasta que quedaban como ela quería, nunca retocaba nin ampliaba os seus negativos.
Morreu cen anos antes do meu nacemento e deixounos retratos como este.


Julia Jackson, un retrato por Julia Margaret Cameron, 1867.

Esta foto provócame temor, inquedanza ou algo de desasosego. Podería incluso ser intimidación. Esa mirada, directa e transparente, fai que apartes a vista inmediatamente. O pelo enmarañado, a forma da cara, a dureza da expresión que se volve doce por momentos... faime desexar ser forte e non a chorona, argalleira e protestona que teño vivindo dentro ultimamente.

10 comentarios:

Bolboreteira dijo...

Fermosa foto, si que transmite moitas cousas, describichelo moi ben.
Facer boas fotos non debe de ser nada doado, esta parécemo, ainda que entendo pouco do tema.
Interesante.
Biquiños!

Unknown dijo...

Si que tens razón,non hai maneira de describirlo mellor.Da un pouco de medo, en calquer momento pode cobrar vida.

(perdonar o meu intento de escribir en galego, quero aprendelo)

Bicos dede Vigo

Unknown dijo...

Graciñas pola visita, mais o blog ese xa non o uso. Agora escribo regularmente en el de Día a Día II.
Deixote o link :
http://ana-diaadia2.blogspot.com/

Bicos

vintxuca dijo...

Grazas Ana botareilhe unha olhada...quedas fichada de todas a todas...beijinhos!!!!!

BRABIDO dijo...

Pois a min transmiteme misterio,sinceridade e forza.

Chousa da Alcandra dijo...

A fotografía é todo un arte. Xa ninguén ten dudas sobre iso; pero, dentro dela, fotografiar caras con esa capacidade para trascender máis aló dos ollos que te miran, xa é un arte para o que se precisa un don especial para transmitir mensaxes potentes como esa foto que nos amosas.

O de que morreu cen anos antes do teu nacemento tamén é unha mensaxe (oral) moi potente. A min fíxome parar na lectura tanto como mirar a imaxe.

Un bico potente.

Raposo dijo...

A foto impresiona. ¿Desasosego? Si, quizais sexa unha boa forma de expresar o que reflexa ese rostro,
eso e un certo pasado escuro
Apertas.

A Conxurada dijo...

Acábome de namorar dese retrato, danme gañas de escribir para despois porlle unha foto coma isa.

Antón de Muros dijo...

¡Qué mirada forte!

Bicos.

Antón.

Seymour dijo...

A min fotos así provócanme todo o contrario, fascínanme. Hai moitos libros de moitas páxinas que non me contan tantas cousas.