A PERRIANA

Esta noticia non saiu na Voz de Galicia, como a da serpe, é extraida directamente de Radio-patio.

Radio-patio é unha emisora eumesa a cal so teñen acceso os máis privilexiados. A reporteira máis coñecida é unha señora con graves problemas psicolóxicos, a cal chamarei "A PERRIANA" (para os que non sexades de Pontedeume, aquí perriana significa neno ou nena, que bota todo o día tirado pola rúa, sen que os pais lle presten atención e relacionandose unicamente con outros nenos na súa mesma situación)
Neste caso trátase dunha señora neurótica, que pasa o día na rúa ou colgada do teléfono, sen facer máis nada que falar da vida da xente, poñendo especial interés nas desgrazas alleas.

Para poñervos en situación direivos que o seu fillo máis vello, xa fai anos, nunha ocasión, na que nevou, cousa bastante rara por estes lares, colleu unha mesa do instituto ao que íbamos e tirouse pola fiestra pensando que podía facer un trineo, outra cousa que lle encantaba era pegarse con todo o mundo cada vez que tiña a ocasión. A filla tiña no facebook unha foto súa en roupa interior de coiro. Son unha familia un tanto peculiar, pasan o día berrando e insultandose entre eles, sobre todo a "Perriana". Encantaríame poder dicir que é unha especie en perigo de extinción e que quedan poucos exemplares de ese tipo, pero por desgraza esta muller ten unha especie de pandilla cas que sae todos os días a facer "vilanchismo" e a que máis e a que menos....

Pois ben, a cousa comenzou cando "Perriana" apareceu de súpeto, rápida como un virus, na casa dos pais de Vacorinho, toda disposta e con esa lingua de serpe velenosa para felicitalos porque ían ser avós. Aquí cabían dúas posibilidades pero rapidamente descartou as opcións de procreación da Greca e o embarazo caeu directamente sobre min.

A "Perriana" aeguraba ter información de primeira man, chegada duns amigos dos meus pais, pero estaba algo desconcertada, porque segundo asegurou, parecíalle raro que a nai de Vacorinho, ante tal noticia, non se acercara ata a súa casa a contarllo. Estes pensamentos demostran o cerebro de mosquito que ten algunha xente.
Así que xa lle temos nome, chamarase Manolito. O nome púxollo a súa futura madriña e tía en cuestión, a Greca, o sábado pola noite, celebrando o acontecemento do que eu non tiña nin a máis remota idea, menos mal que teño a "Perriana" para darme as boas novas. O caso é que Manolito é tan intelixente que aínda que so estou de catro meses, xa sabe leer, escribir e incluso fai ecuacións de primeiro e segundo grao. O próximo, bautizareino como boa cristiana que son e a súa madriña será Sabeliña, a miña irmá, o neno chamarase Joel, en honor ao meu cantante favorito e intentarei por todos os medios metelo na escola de "Peleteiro" (en Santiago) seguindo o exemplo de "Perriana" cos seus fillos.